نتایج انتخابات انگلیس نشان‌دهنده این امر است که هیچ یک از احزاب رقیب نتوانستند اکثریت کرسی‌های پارلمان را به دست آورند و اصطلاحا پارلمانی معلق شکل گرفته است.
- آخرین مهلت ثبت‌نام فیلم‌های سینمایی در جشنواره فجر فرا رسید
- بهشتی: جشنواره فیلم فجر امسال بیشتر نمایانگر کارنامه دولت قبل است
- صابری مدیر روابط عمومی بانک توسعه صادرات ایران شد
- زینی وند رئیس ستاد انتخابات کشور شد
- سرپرست جدید فرمانداری مهدیشهر منصوب شد
- انتصاب اعضای شورای عالی حفاظت محیط زیست
- دو انتصاب جدید در سازمان امور دانشجویان
- گودرزی: موضوع انتصاب ظریف در جلسات بعدی مجلس بررسی می‌شود
- انتخابات هیأت رئیسه شورای عالی استان‌ها هر ۲ سال یک‌بار برگزار می‌شود
- سرپرست هیأت ناشنوایان مازندران معارفه شد
۰
وی که اکنون این اکثریت را از دست داده است باید برای باقی ماندن در عرصه قدرت مجبور به ائتلاف با دیگر گروه‌های رقیب است ولی در جانب دیگر این رقابت «جرمی کوربین» رهبر حزب کارگر و اصلی ترین رقیب محافظه کاران نه تنها حاضر به ائتلاف با ترزا می نیست بلکه خواستار استعفای وی از قدرت نیز شده است.
در توضیح ائتلاف باید گفت زمانی که دو یا چند حزب توافق کنند با هم دولت تشکیل بدهند، و پست‌های وزارتی را تقسیم کنند. این اتفاق عموما زمانی می‌افتد که هیچ حزبی نماینده کافی برای آن‌که مطمئن باشد طرح‌هایش در پارلمان تصویب می‌شود، نداشته باشد.
البته باید در نظر داشت که در پارلمان معلق ائتلاف تنها گزینه ممکن نیست. دولت باید نشان بدهد که می‌تواند اعتماد مجلس عوام را جلب کند، یعنی می‌تواند آن‌قدر رای جمع کند که اگر مخالفان دولت خواستند رای عدم اعتماد بدهند، نتوانند.
ممکن است حزبی تصمیم بگیرد دولت اقلیت تشکیل بدهد،این به این معنی است که همه پست‌های وزارتی را به نمایندگان خودش بدهد، اما برای تصویب طرح‌هایش روی رای سایر احزاب حساب کند و در این حالت به خود احزاب بستگی داردکه چگونه رأی لازم را جمع‌آوری کنند. قانونی که تعیین کند دو یا چند حزب چگونه باید به توافق برسند وجود ندارد.
حاصل گفتگوی دو یا چند حزب می‌تواند پیمان رسمی باشد، یعنی توافق کنند که به طرح‌ها رای یکسان بدهند. یا این‌که دولت در هر مورد سعی کند حزب‌های دیگر را راضی کند رای هم‌سو بدهند.
اگر ائتلافی صورت نگیرد ممکن است توافق سست‌تر و غیررسمی‌تری شکل بگیرد. از این نوع توافق با عنوان «اعتماد و پشتیبانی» یاد می‌شود.
«اعتماد» اشاره به قولی است که حزب کوچکتر به حزبی که دولت تشکیل داده می‌دهد، و طبق آن اگر مخالفان بخواهند رأی عدم اعتماد بدهند، از دولت حمایت می‌کند و «پشتیبانی» هم اشاره‌ای است به نقش حزب کوچکتر برای تصویب بودجه‌های سالیانه دولت دارد.
خاصیت این قرارداد این است که دولت اقلیت مدام نگران رأی عدم اعتماد پارلمان نیست و در ازای این آسودگی و ثبات باید در نوشتن طرح‌ها با آن حزب یا احزاب کوچکتر مشورت کند.
هر نخست‌وزیر تا زمانی که کناره‌گیری خود را از قدرت به ملکه بریتانیا اعلام نکرده باشد، نخست‌وزیر است که بر همین اساس ترزا می هنوز هم نخست وزیر بریتانیا به شمار می‌رود و فقط زمانی نخست‌وزیر استعفا می‌دهد که محرز شده باشد نمی‌تواند در مجلس عوام اکثریت را به دست آورد بنابراین اگر ترزا می فکر کند می‌تواند حمایت مؤثر اکثریت را جلب کند، حق دارد در قدرت بماند.
دولت فعلی حق دارد تا تشکیل پارلمان جدید در مجلس عوام صبر کند ولی اگر مشخص شود که از حمایت نمایندگان برخوردار نیست و جایگزین مشخصی وجود دارد باید استعفا دهد.
اگر احزاب برای تشکیل دولت به توافق نرسند، باید یک بار دیگر در کشور انتخابات برگزار شود.
پیش از این در سال ۱۹۷۴ میلادی «ادوارد هیث»، نخست وزیر محافظه‌کار وقت به دلیل درگیری با اتحادیه‌ها انتخابات مجددی برگزار کرد که در آن حزب کارگر با ۳۰۱ کرسی به پیروزی رسید ولی هنوز ۱۷ کرسی برای بدست آوردن اکثریت در مجلس عوام کم داشت. محافظه‌کاران دارای ۲۹۷ کرسی بودند اما بیشترین سهم را در رای‌گیری داشتند. لیبرال‌ها با تنها ۱۴ کرسی در توازن قدرت نقشی نداشتند.
ادوار هیث به مدت چهار روز و تا وقتی که به این نتیجه رسید که نمی‌تواند یک دولت ائتلافی تشکیل دهد، در دفتر نخست‌وزیری باقی ماند. او تشکیل ائتلاف را به «جرمی تروپ»، رهبر حزب لیبرال پیشنهاد داد که از آن به عنوان قدردانی محافظه‌کاران از سیستم رای‌گیری نمایندگی تناسبی لیبرال‌ها یاد شد.
هیث نتوانست بر عهد خود وفادار بماند، او هفت کرسی از کابینه محافظه‌کارش را به نمایندگانی از اعضای حزب وحدت طلب اولستر ایرلند شمالی نیز پیشنهاد داد، نمایندگانی که با داشتن ۱۱ کرسی و با اتحاد چند حزب،شورای وحدت طلبان اولستر ایرلند شمالی را تشکیل داده بودند.
ولی این شورا خواستار ۱۱ کرسی در کابینه او شد که هیث با این درخواست مخالفت کرد، چرا که این در عمل به معنی واگذاری کابینه به «ایان پیسلی» نماینده ی حزب وحدت طلب دموکراتیک که اشتراک قدرت اجرایی در ایرلند شمالی مصوب ژانویه ۱۹۷۴، را نپذیرفته بود.
ادوارد هیث استعفانامه خود را تسلیم کرد. به دنبال آن «هارولد ویلسون» از حزب کارگر یک کابینه حداقلی تشکیل داد که تا اکتبر همان سال و تا برگزاری انتخاباتی دیگر دوام آورد.
bazentekhabat.com/vdci.warct1auubc2t.html
تگ ها
تمامی حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به باز انتخابات است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است