حزب راست افراطی "برادران ایتالیا" که برنامه خود را برای انتخابات پارلمان اروپا "انقلابی" خوانده، نتیجه بنیتو موسولینی را به عنوان نماینده خود در این انتخابات معرفی کرده است.

به گزارش پایگاه خبری، تحلیلی باز انتخابات، جورجیا ملونی، رهبر حزب برادران ایتالیا متعهد شده است که "همه چیز را در اروپا تغییر دهد" و "پایتخت اروپا" را به رم منتقل کند.

در حالی که کمپین حزب برادران ایتالیا برای انتخابات پارلمان اروپا پیش‌بینی‌های زیادی دارد، به نظر می‌رسد که نگاهی هم به گذشته این کشور و به ویژه دوران فاشیستی آن در زمان نخست وزیری بنیتو موسولینی داشته باشد.

به گزارش روزنامه واشنگتن پست، ملونی اوایل ماه جاری میلادی در ویدئویی در فیسبوک اعلام کرد که کایو جولیو سزار موسولینی، نتیجه نخست وزیر سابق ایتالیا، نامزد این حزب در انتخابات ۲۶ ماه مه خواهد بود.

ملونی و موسولینی صراحتاً به ایدئولوژی‌های فاشیستی اشاره نکرده‌اند اما این نامزد انتخابات پارلمان اروپا بارها جدش را الهامی برای خود توصیف کرده است.

موسولینی در مصاحبه‌ای گفته است که همیشه به نام خانوادگی خود "افتخار خواهد کرد" و امیدوار است که رای دهندگان ارزش "برند موسولینی" را بدانند.

او در بیلبورد انتخاباتی‌اش خود را نماینده "تاریخ" ایتالیا معرفی کرده و در آن از فونتی استفاده کرده که استفاده از آن در میان گروه‌های نئوفاشیستی رایج است.

کایو موسولینی ۵۰ ساله یک افسر سابق نیروی دریایی و نوه ویتوریو، دومین فرزند رسمی بنیتو موسولینی است (گفته می‌شود که این نخست وزیر سابق ایتالیا فرزندان نامشروعی نیز داشته است).

او نیز همچون دیگر افراد باقی مانده از نسل دیکتاتور سابق ایتالیا احساست دوگانه‌ای درباره سابقه خانوادگی‌اش دارد و در یکی از مصاحبه‌های خود گفته است که "یک فاشیست نیست" اما قرار بود روز ۱۶ آوریل درباره دکترین فاشیسم سخنرانی‌ای داشته باشد که لغو شد.

کایو اما بجز ارتباطی که به واسطه جد بدنامش با سیاست‌های راستگرایانه دارد، ارتباطات خانوادگی دیگری نیز با این گرایش دارد. پدر او یکی از فعالان حزب افراطی "فورزا نوا" بوده و دختر عمویش، آلساندرا موسولینی در پارلمان ایتالیا و اروپا با دو گرایش راست افراطی و راست میانه حضور داشته است.

حزب برادران ایتالیا به جا مانده از "جنبش سوسیالیستی ایتالیا" با گرایش نئوفاشیستی است که در سال ۱۹۹۵ منحل شد.

نامزدی موسولینی در حالی صورت گرفته که سیاستمداران ایتالیایی به طور فزاینده‌ای به گرایش‌های راست متمایل می‌شوند و رهبر فاشیست سابق این کشور دیگر همچون گذشته تقبیح نمی‌شود.